El marangon

Nanetto Pipetta – Sergio Angelo Grando – Porto Alegre – RS

 

Tre misi dopo de tute ste stòrie, Nanetto stava ben de corpo, de ànima e de rece. A casa de Àndolo i lauri zera tuti fati, vansava tanto tempo de cassar e pescar, ma, anca questi sporti, co i ze fati massa a spesso, i stufa.

L’ora, el se ricorda de Gìgio Frison, quel che lo ga menà dal Dotor Ivo, co l’è scapà dei bùlgheri. El dise on giorno:
- Sior Àndolo, che’l me scusa, ma gavaria caro da rénderghe el tempo a Gìgio Frison, lo quale, a mesi indrio el me à dato na man e menà dal dotore.


- Va pur, no gavemo altro de far, senò gratarse el òrgheno. Là te podarè èssere ùtile a far calcossa. Te ricomando che no te stai fare el matussel come te sì costumà. De resto va, si, giùtelo che’l ze na bona persona.

Na matina, vanti colassion, la fameia de Gìgio la sente i can sbaiar e na persona che osa:
- Paruni…son qua, son Naneto!

Vien fora te a branda Gìgio, e el vede quela fegura, e el ghe dise:
- Vanti, vanti Nanetto. Te sì pròpio rivà in ora bona, semo drio far colassion.
- No la mèrito mia, dis el toso. Ma, da che go fame a no me fago pregar…

Intanto colassion Nanetto ghe la conta:
- …Alora ghe go dito a Àndolo, vago rénderghe el tempo al signore Gìgio che’l me ga giutà quando son cascà in fraielo par via dei bùlgheri e cossi son quà.
- Ben, ben, no vui mia che te me rendi gnente de tempo. Ma, se te stè on paro de giornade, te pago volintiera, parché go pròpio de bisogno. Go le scàndole de far par trucar el querto dela casa, far on paro de sestuni, rangiar la careta e la cariola, far on mastel par boier le sarpe e nantro par travasar el vin. Questa matina intanto ndemo trar do on pin de copa e scomissiemo a segar i borèi e strassinarli casa. Li metemo soto là banda dela stala. Podaremo far quel laoro de sbrego co piove par no perder tanto tempo co ghe ze sole.

Ze meio che te miti su on paro de braghe e na camisa vècia de i me tusi e on paro de sgualmare par no ciapar su qualche caicio su pai pié. Basta quelo taio de misi indrio.

Cossita, Naneto co la manara e due cugne, i dua fiui de Gìgio, Tito e Làrio, el segon e altri struminti.

Rivai al posto i lo varda. Grosso, el ze, dise Pipetta. Mi cato che gnanca nantri quatro semo buni brassarlo a torno.

I se tira in torno del pin par brassarlo, ma, ncora ghe ga manca brassi. El mesurava oto brassi verti e ghenà manca ncora on trenta centimetri.

Gìgio el ga valuà: Te i primi quatro metri vien fora tute le scandole e col resto del pin dà par far su na casa intiera de sete par sei, co scuri, porte e tuto.

In fine, Làrio l’a fato on tapo fondo de a banda del potreno, onde i desiderava che’l pin cascasse. Nanetto e Gìgio i gratava col segoneto de l’altra parte.

In suma, co ze sta rente meso di, el pin ga scomissià s-ciocar basso e piegarse banda el potrero.
Nanetto el osava:
- Vai pra basso, bisso vèio. Te si grando ma no te si mia due. Te pari el gigante Golia dopo dela sassada. El saltava de contento come el fusse sta on cavareto.
- Desso ze medo giorno, dis Gìgio. Ndemo casa disnar e dopo mesdi vegnemo co i boi e rastemo casa i borèi, drioman che i ze segai.

 

Sergio Angelo Grando
Email: sergio.grando@terra.com.br

 

Scrivi commento

Commenti: 0