El se stimava come un vero general

Nanetto Pipetta -Sergio Angelo Grando – Porto Alegre – RS

 

A ani indrio, le strade le era ben pedo de desso. I zera veri cariaduri, onde passava le carete e le bèstie de montaria e qualche trupeta de cavai e boini oriundi de Vacaria e Lagoa Vermelha. Le restava bone nel època de far le giornade tea strada, e fin che vegnea la prima piova forte.

La strada par onde i zera drio passar par ndar al intero de Falcade, se no bastasse i busi fati co le brentane e rode dele carete, i spinari de banda a banda squasi la sarava. Zera dei posti che tocava ndar un drio l’altro, tanto streta la zera deventada.

 

 Posted by Talian Brasil on 05/06/2011

Dea casa de Ciro e Àngelo fin zo del munaro Fiorindo Dalmolin, la se mantegneva polito, visto che’l trànsito par via de ndar al molin zera grando.

Cossita, la màrcia à rendesto e, in quìndese menuti i zera davanti la casa cola cantina de sasso, onde Fiorindo, a caval de on mulasso ben infornio, se mete in strada, par, anca lu, ndar al intero.

De là in vanti, la strada zera bruta, ricomandava passiensa e oci verti. Riva in su fin a San Giusepe, nantri quatro amici se à messo in fila, ingrossando la comitiva.

Nanetto sempre davanti, se stimava e comportava come on general, solo che, la vestimenta e el caval no i giutava massa. El pareva più Sancho Pansa, che Don Quichote. Se ben che no se podaria saver polito anca de quei due là, qual saria meio par portar la piuma de general sul capelo.

La casa del poro Nani Falcade la zera piantada te na bassada in medo a on potrereto de grama pelada. Del alto dea strada se podea veder el cortivo pien de gente. Cavai e mule ligai soto le piante al ombria, visto che’l caldo zera de più de trenta gradi.

Rivai davanti casa e ligà le bèstie soto na nogara de rami storti, ma che la fava na bela ombria, i se istrada verso la casa e su par na scala de sassi.

Co Àngelo e Ciro i à messo el naso tea porta, le veciote che zera a torno el morto le se à messo a sigar. Ma, quela che diseva su la corona, la à continoà come gnente fusse sucesso.

Ciro de na banda, Àngelo da quelaltra, e Nanetto in meso come a domandar protession, co do oci spaventai e el cor che ghe vegneva fora par la boca, fàndoghe mancar ària tei palmuni.

Ciro, prete de mato par formassion, e ànema bona par creassion, el à tirà fora de soto on brasso on libro negro, medo roto e el ga dato on poche de tossie come s’el volesse s-ciarar la ose.

Bisogna dir che Ciro, co’l zera zoveneto, el gavea studià dei frati capucini e, par quel tanto là, el savea tante orassion in latin, come par esémpio el De Profundis. Par quela, l’era lu che’l presidia tute le serimònie, desde i batésimi provisòrii, quando i picenini coreva rìs-cio de vita, fin i sepolimenti, quando i frati no podeva farse presente.

Par quela, lu e le lavatrice, zera le persone più importante dele colònie in torno Santantoni, Sangiusepe e a Madona de Pedancino.

Quela che mastegava su el rosàrio la ga capio che co la s-ciarada de ose de Ciro, se vicinava on momento solene e la se à fermà, pena fenio on Glòria Patris.

Ciro l’à fato on pìcolo discorseto, contando che quel morto zera so compare e che ze stà in vita on bon cristian, slevà su na bela fameia e così via.

Nanetto, te quel punto, el sudava e l’à scomissià sentir stornerie. Co paura de cascar, el se à tegnesto tea ponta del gilè de Àngelo. Questo ghe domanda:
- Cossa gheto, Nanetto, che te tremi e te sudi?
- No stago mia ben. Go paura de morir anca mi e go paura anca del morto.
- Ma no stà dir spraiuri, dise Àngelo. I morti no fa più gnente. No stà ver paura che’l se mova de posto, nò!

Ato contìnuo, lo brinca par na man e el ghe dise:
- Miti na man qua te le man del sàntolo Nani. Te vedarè che’l ze de pele e ossi, ncora come nantri, pò!
Nanetto el toca el morto e el se volta contra Àngelo:
- Si, ze vero, ma el ze anca ielà come el polo norte.

Intanto quela, Ciro gavea fenio de lodar el morto e el ga fato segnal a Àngelo par vicinarse.

Quando i zera banda a banda, Ciro à scomissià dir su na mùcia de orassion in latin, o cosa squasi come latin e Àngelo ghe rispondea.

Nanetto, pena drio, el scoltava, co on òcio tel morto e nantro tea porta.
Mesa ora dopo, Ciro e Àngelo i se à fermà e on silénsio solene à cascà sora tuti. A un segnal de Ciro, due òmeni i à ciapà el coèrcio dea cassa e i à scomissià sararla.

Come on coral ben insaià, na mùcia de persone se à messo a piànder e altre a osar.
Nanetto se à molà verso la porta. Ciro e Àngelo i lo à trovà on poco dopo rente le bèstie de montaria, bianco fa na candela.

Quel dì, intanto, pensava Pipetta, zera persa anca la speransa de viver par sempre.

 

Sergio Angelo Grando
Email: sergio.grando@terra.com.br

 

Scrivi commento

Commenti: 0