'A VERDA

-Naltra volta te inpari assar casa 'l tacuìn, bruto teston!- el se diséa tra de'ù co 'e ganbe senpre pì vode e'a bi­cicreta senpre pì greva de parar vanti. E sì che se pol dire che 'l fusse pena partìo da Pàdoa: in chea jornada de ni­bia e de brosa 'l ghea fato sì e nò oto chiòmetri; ma ghin mancava naltri quìndase pa rivar casa e jera dal meodì van­ti che no 'l magnava

El dì vanti, festa de' a Pifanìa, fin che lu studiava in cà­mara sua al fredo, come senpre, e ciapà 1'ùltimo dì, al sòito, soto, in cusina, so mare se ghea messo fare 'e frìtoe. Cus­sì ogni tanto, par gòea e pa ndarse scaldare, 'l ndava dò, 'l vardava ste baete dàe che se dorava so ’a fressura mora inte l' onto che scròcoeava, po 'l s'in toéa on paro de bee calde da’a vantiera e via. So mare seitava dirghe: -No sta' magnar­le calde ché 'e te stómega!- Ma lu fa­séa recia da marcante e ogni tanto 'l ri­vava becoeàre. Difati, ora de zhena, no 'l ga gnanca vardà 'a tòea da coanto stomegà che 'l jera. Stessa mùsica a'e sie e meda de'a matina dopo, prima de partire. -Magnarò calcossa Padoa, se me passa!- Có l'è rivà a'a fermata de'a coriera: -Siòparo!- ghe dise cuìi che fa­séa autostop. -Ma vuto che spete 'a pietà de chealtri? Mai!– Brinca 'a bici­creta che 'l ghea podà so 'l muro e via, ben infagotà, inte'l scuro  roto da i ciari de’e machine, in-tra fredo, brosa e bora. Rente 'e oto 'l coréa za su i cù­gui de via Gasparastanpa: sparìo dopo vintitrè chiòmetri ogni tipo de stome­ghin, de frìtoe 'l ghin'arìa magnà na sécia. 'Lora, ndando al bar, 'l se mete 'a man so'a scarsèa paradrìo: -Ciavà! Assà 'l tacuìn so chealtre braghe! Ma, tanto, zhìncoe ore passa presto!- Biso­gnava pur farse corajo e 'l se'o ga fato anca a l' intervàeo có 'ghe ga tocà bere na passùa de acoa in cesso pa inbroja­re 'l stómego rabià. Massa orgolioso pa do­mandarghe schei ai so conpagni de zhità, co 'l se ga tolto-sù 'a bicicreta pa 'ndar casa, no ghe jera pì àcoa che po­desse tor via 'a fame. -No inporta! Pri­ma o dopo rivo istesso!- Atento al trà­fico, fin fora Pàdoa 'a ze ndata anca ben, ma dopo, so sta stradona longa, drita e grisa inte'l griso, 'a bicicreta ze deventà de pionbo e 'l mùdoeo de'a fa­me dal stómego l'è passà sol zharvéo. Davanti i oci 'l se vedéa piati de brodo co'e steline, co'e farfaine, cu i fidiìni, tuta roba che de sòito ghe faséa sòeo che schifo, ma che desso 'a sarìa 'ndà-dò fis-cian­do. De tute chealtre robe, che de sòito ghe faséa tirare 'a boca e inbestiare so mare, no ghin jera una che no'l garìa parà basso a tuta cana. El seitava vardar in volta, paréndoghe inpossìbie che no ghe fusse gnente da trarse in boca. An­ca l'erba onta del zhìrio del fosso 'a ghe parea bona. Abituà casa sua védar­se l'orto soto i belcuni de'a cusina co roba da magnare tuto l'ano, no'l podea crèdare che su i ortesèi drio-strada de'e case de Limena ghe fusse sòeo fiuri morti, foje seche e piante stupide, mai badàe prima da drento 'a coriera. 'L se vedéa senpre de pì fà on paerèto de candea in medo l' ùltima zhera desfà, longo fà on gheto de fasòeo e co'a fia­ma senpre pì magra. El 'ndava vanti pin-pianeto pa sparagnarse ma, passà Limena, 'a strada voda, a ponta, che ghe vegnea incontro senpre pi pian, 'o scorajava e basta. Paracari, pràtani e case tacava 'vere na simònzha arcobaé­no.

-Desso go capio 'e orbaròe!- E, gi­rando 'a testa de coà e de-à par védare se ndava via sto disturbo, distante su

i canpi, al confin tra bora e tera, 'l ga vi­sto on profio scuro, longo rasotera,  che ghe paréa sòito. El ga vardà mejo: -Verde! E ze verde, mariavérgene!- Moeàre 'a bicicreta, zoeàre de’­à del fosso e còrarghe incontro a testa bassa, come se tuti fusse là tèndare lù, l'è stà on àtimo. Verde bele, grosse fà zheste, piene de brosa e de jazho, sen­pre pi rente. In corsa, al zòeo, 'l ghin' à cavà via una da in tera, ché se ga scaezhà 'l torso jazhà co 'n s-cioco, e via, propio come co'l baeòn da rugby in partìa. Rente 'a strada, vardàndose tor­no e tremando da'a pressa,’l ga scartà 'e foje pì spanpanàe: -Se ocore, ve magno dopo!- E soto a sbranarla! Senzha gnanca mastegare e respirando ogni tanto, el parava-dò drioman fà ‘a boca del ciìndro de na trebia:  tochi­ti de jazho ghe screcoeàva soto i dinti, ma no'l sentìa nè corbàtoeo e ne gnen­te. 'A ghea tuti i gusti imajnàbii: dolzhe, nòrbio, amaròtico, tènaro, razhente e duro; on pranzho insoma! Mai no ghe parea de 'ver magnà na ro­ba cussì speciàe che, maman che 'a ndava-dò, 'a ghe tirava-sù 'a forzha, partindo da'i pie. Fin che 'l scatonava 'l core beo bianco, inpiantàndoghe 'l mu­so drento, ghe parea parfin che 'l fesse ciaro. -Jèrea na limegheta coéa che go 'pena parà-dò? Mejo! Cussì no podarò dire de no ver magnà anca carne e che se ciave!-

Dopo ver gramoeà anca 'l mozhegoto del torso, za 'l se sentìa pi caldo e otimista ndando tor-sù da in-­tera bicicreta e libri spajnài.