Cavaerizhi

 

Pa vèdare se 'l jera bon farse vegnere in gràzhia chel slandron de musso che ghea conprà so pare, Nico on dì el ga deciso de proarlo corèndoghe a cavàeo pa'i canpi, de scondon da so pare che no 'l voèa vèdare i tusi saltarghe in zhi­ma parché 'l jera intiero. Nico ghea sen­pre ina-mente Aldo, el cavaèo che so pare ghea vendùo parché 'l disèa che 'l jera on lusso par luri dopo che 'l se ghea spartìo co so fradèo. Ma lu i so coatòr­dase ani li ghea passài in medo i cavài de casa. Co Aldo el ghea inparà ndare a péo, a comandarlo sòeo co 'a ose e cu 'i danoci e, al gaeopo, el se sentìa on tuto-uno inte on zòeo onipotente. El musso, speonà e spigoeòso, so 'a stàea de Aldo el ghe parèa on can in cesa e difati lo ghea ciamà Caino. I primi dì el ghea anca pensà de moearlo de scon­don, darghe do legnàe pa' farlo sparire pa 'i canpi, sperando che coalchedun gh'in fesse saeàdi. Ma no 'l ghea bio coràjo. El ghe vegnèa in sinpatìa sòeo co 'l conbinava dani sui laùri fasendo intavanare so pare e lora el pensava:

 

-Ma ze colpa del musso se l'è musso? –

 

 

 

 

Jera 'a metà de giugno. A'a matina i ghea parà-fora 'l leame so 'a strica longa del peraro pa arare a sorgheto. Pa proarlo, coèo jera 'l posto justo: pena segà e beo longo anca se in medo ghe jera 'a fia di i leamarùi  ncora da slar­gare. Co Berto, so fradeo pi pìcoeo, i se ga messo d'acordo pa'l dopo-meodì­s-uìto, co’ so pare ndava rapossàrse. Pa brena Nico ghe ga messo chel fieto vecio da manejo, che intrigava senpre in medo i forniminti. De sèa da portastanghe gnanca parlàrghine! Dura, streta e càncara sora na bestiazha cussì, mai proà, ghe jera ‘l ris-cio, coasi suìto, de catarse in gòea coatro tossìe. Al so posto na bissaca da sèmoe, piegà in coatro e ligà torno 'a vita, 'a parea jovare istes­so, anca se da sora 'l fagoto, fracando, se sentìa ben tute 'e ponte de'a schina e cussì el ga pensà ben de fare anca 'e stafe co spaghi da bae de paja, trati traverso 'e spae a bigòeo.

 

-Fin che ndemo al cao-de-à -ga dito Nico -te munti ti che te colaudi i forniminti e mi 'o meno che no 'l faga sèsti!

 

 

Ma Caino, stufo da'a matina, el ghea puchi grìj pa'a testa e 'l ndava ncora pi pian de come che fa i mussi cu 'i va via da 'a stàea, tanto che, pa 'a pressa de montare, ogni tanto lo tocava col vinco. Co’ ghe ga tocà lu saltar-sù, dopo ver girà 'l musso de cao 'l canpo, el ga sentìo suìto, avendo pi peso de so fradèo che no se ghea lagnà, coanto che macava el fil de'a schina de Caino e 'l se ga pontà so'e stafe. Ma 'l musso no voèa pi saèrghine de ndar vanti e Jie e no Jie, no ghe jera santi. Lora inbestià parché ‘l voea on bel gaeopo, 'l ghe ga inarcà na stroponà traverso 'e rece e te ghe visto 'l teramoto: testa in vanti e rece in copa, co 'n salto, rugnin­do, Caino 1'è partìo a'a càrica fà on sassin, corendo chissà parché propio in zhi­ma 'a fia di i leamarùi. Nico se sentìa butar par aria, scorlare e sachetare dapartuto co 1'orizonte che ghe baeàva e zhope de leame che 'o sfrisava tuto­torno. Rivài a metà canpo de sta anda, co 'l musso se ga inicorto de'a casa in fondo, de'à de'a piantà de crinto, el ga girà seco verso 'l fiaro pa tajare pa 'a pi curta. Pa 'l fantin vèdarse 'e vigne vegnerghe incontro a tuta, sentirse za i fil-de-feri che ghe tajava 'l còeo e butarse in tera 1'è sta tuto uno: -El porton verto, madona! Se 'l va in strada, dove 'o zhèrcui dopo?- el ga pensà rodoeàndose in tera, saltando-sù e partìndoghe                                                                                                                                                 

 

dadrìo traverso '1 strafojàe, che no ghe paréa gnanca de tocar tera. Caino che lo sentìa rivare e che no’l ghea nessuna voja de spetarlo, el slongava senpre de pi co 'e rèdane che ghe baeàva su'i danoci. -Basta che no le peste!- sperava Nico. E difati, propio co 1'è rivà sol cogoeà in corte, le ga pestàe. De colpo ‘l ga inpiantà 'a testa in tera come on perno e l'è ndà su drito in candéa. Pa on secondo l'è restà sospeso co 'e ganbe dadrìo alte e po l'è cadisto in fianco co'n s-ciocar de ossi come on brazhà de àtoe. -Sacr... el se ga scoeà!- E invezhe 'l se ga tirà-sù suìto, rapenàndose tuto pa finir de cavarse 'l fieto, chè 'l resto lo ghea za semenà in volta, e 1'è ndà in stàea senzha degnare de on ocià chii du baucoti che 'o vardava co' a boca verta.

 

Bisognava però vardar ben che no'l se ghesse sbregà da coalche parte       -Par via del tètano- seitava dire Nico, abituà cu'i cavài. Ma, vardando puìto, el ghea sòeo do sbrojaùre larghe fà paeànche in medo 'e nasée. Bisognava disinfetar­lo, stando fora dal recinto però. Co 'l ga bio in man 'a butilia de plastica del spirito, che jera ndà tore so fradèo, el ga ciamà Caino e, fin che sta pora bestia ghea 'a testa inpirà in medo 'l stecato, el ghin’a schicià du geti so'l naso. Na longa rata de peae so muri e toe, co 'n spolvaron de spigazhi, ze sta 'a risposta che garìa podesto svejare anca on sordomuto, altro che so pare. Inte on lanpo i ga fato sparire ogni roba fora posto e i ze 'ndai a siarese come che gnanca 'l caso fusse suo. Però nu'i ghea voja de ciàcoe e de sèsti parché i scumizhiava sentire che anca 'l mede­garlo, 'a prima roba bona chii ghe ghea fato chel dì-à, 'a jera deventà l'ultima maegràzhia. E nu'i podea spiegàrgheo. 

==================================================

Scrivi commento

Commenti: 0