EL CAO

 

On bel dì de febraro de luna grassa, come che se usa, jera drio bruscare  ‘e vigne co me pare e se parlava del pì e del manco. Tacando snetare na vigna da'i cai che no serve, so' partìo suìto 'ndarghe tajare-via on cao grosso che ghea butà justo so 'l calcagno, chè on cao cussì norbiazho produse po­co, magna  fà 'l Goèrno e 'l voe via. So coéo che so' drio pon­targhe 'a fòrbese, me pare me fa: "No sta' rasoeàre chel bel cao! Tàjeo a sete, oto oci e piégheo puìto ché 'l còrdoeo vecio taca ver poca roba e st-ano-che-gnen co lu rinovemo 'a vigna de sora, intanto che 'a tiremo-sù da soto". On discorso che ma­gari no capisse chi che no ze del mestiero. In ogni caso mi go fato come che 'l me ga dito e, ligando sto famoso cao, dopo 'verlo snetà, me imajnavo che ogni ocio suo, pa'a posission difarente so l'arco: da'a vigna al fero, fesse on graspo co na coaità tuta sua, e tuta difarente da coée de so fradèi, e che do­po 'e deventasse i ingredienti del vin. E che coesto fusse an­ca vero par tuti chealtri cai. Saéa che no podéa èssare ma, a pensarlo, me faséa conpagnìa dopo, co’ me pare stufo, poro vecio, l'è ndà sentarse al caldo in cusina. E a'a sera, dopo zhena, go parà in-à i libri e 'e carte sparpagnàe, come senpre, sora 'a scri­vanìa e me so' messo scrìvare:

 

 

Assa stare chel bel cao

 

lustro e nòrbio so'l speron.

 

Brùscheo curto zo de 'a stropa

 

ché sete oci fa vin conpìo

 

co i 'o monde da 'a tera mora.

 

 

 

El primo ocio ghe da 'l razente

 

ai so graspi rente 'a sàssara

 

da indò'ch'ii bée suòr e agoazho

 

pa 'l vin che sgarba in medo 'l sòe

 

e che te resussita a marendin.

 

 

 

El teran ghe 'o da 'l secondo,

 

co’l so profumo da derman:

 

el te stràvia verlo in viàjo

 

e te fa pi caro el tornar da via

 

pa magnar sentà a’a to tòea.

 

 

 

Gnen so’l terzho in zhima l'arco

 

chel medegà da vin che copa

 

indò 'che 'l soe rossisse 'a ua

 

e d'inverno 'l te scota 'l core

 

co 'e armèe o na doa de zhuca.

 

 

 

Re del cao ze coel de medo

 

co'l fa de l'acoa mielazho,

 

che ghe cava 'l peo al cogno

 

e doma 'a zhuca inte'l vin coto,

 

coeòr del muso di i tosati.

 

 

 

Dal graspo negro sora 'a stropa,

 

che duga cuco co 'e.fòje ceèste

 

ghe riva 'l suto che te cojona

 

a no imorsarlo co 'n rosto trendo

 

co'l fuma soalfo inte 'a toeà.

 

 

 

Seben che te spànpani da S. Matìo.

 

ghe resta 'l garbin soto ‘l fero,

 

pi prezhioso del cren feroce

 

pa desfojare lanbrane lesse

 

e, co’l fredo, coessin che peta.

 

 

 

Bècoea 'l bocia drio crèssare

 

ròzhui sgiunfi cofà scarpi

 

cu' i sgoaràda in ponta 'l cao

 

ché no l' è strijòeo maledeto

 

soto 'a tirèa a pan e ua.

 

 

 

Premiata al 17^ Concorso  "Abano Terme 1992"

 

Scrivi commento

Commenti: 0